Yüreğinin Götürdüğü Yere Git!

[MetatroN]

Var olan tek şey ve inanılası öğretmen,insanın kendi vicdanıdır.Bunu bulabilmek için yalnız ve sessizlik içinde kalmak,çıplak toprağa,çıplak ve çevrede hiçbir şey olmaksızın,sanki ölmüş gibi oturacaksın.Başlangıçta hiçbir şey hissetmezsin,tek algıladığın korkudur ama sonra derinden,uzaktan bir ses duymaya başlarsın,bu dingin bir sestir ve belki de başlangıçta tek düzeliği seni rahatsız eder.Tuhaftır,en yüce sözleri duymayı beklerken karşına en önemsizleri çıkar.Öylesine küçük ve tanıdık şeylerdir ki bunlar,bağırasın gelir:''Ne yani,hepsi bu mu?''Yaşamın bir anlamı varsa -diyecektir ses sana- bu anlam ölümdür,bütün öteki şeyler onun çevresinde döner.'Amma keşif' diyeceksin bu noktada,'amma korkunç keşif',eninde sonunda ölüneceğini her insan bilir,en sona kalan bile.Doğrudur,düşüncede hepimiz biliriz bunu ama düşüncede bilmek başkadır,yürekte bilmek bambaşkadır,tamamen değişiktir.Annen bütün kibiri ile karşıma dikildiğinde ona şöyle diyordum:''Yüreğimi incitiyorsun.''Bana gülüyordu.''Gülünç olma,''diye yanıtlıyordu beni,''yürek bir kas değildir,koşmazsan canını acıtmaz.''

---

Yürek,şimdilerde hemen saf ve basit bir şeyi akla getiriyor.Benim gençliğimde hala utanmadan telaffuz edilebilen bir sözcüktü,oysa artık kimsenin kullanmadığı bir terim oldu.Tek tük adı anılırsa o da işlemesinde bir aksaklık olduğu içindir:O bütünlüğü içinde değil de bir koroner ya da atardamar sorunu olduğu zaman akla geliyor.Ama yüreğin insan ruhunun merkezi olduğu artık anımsanmıyor.Pek çok kez bu vefasız sürgünün nedeni hakkında kendimi sorgulamışımdır.Augusto,İncil'den alıntı yaparak,''Yüreğinin sesini dinleyen aptaldır,'' derdi sık sık.Neden böyle olsun?Yürek bir ateş yakma odasına benzediği için mi?Orası karanlık olduğu için mi,karanlık ve alev alev ? Zihin ne kadar çağdaş bir terimse yürek de o kadar demode oldu.Yüreğine kulak veren -diye düşünülüyor bu halde-hayvan dünyasına,doğal,denetim altında olmayan dünyaya daha yakındır,mantığa kulak verenler ise daha yüksek gözlemler peşindedir.Peki ya böyle olmayıp da tam tersi olsaydı?Yaşamı besinsiz,soluksuz bırakan bu mantık fazlalığı olsaydı?

---
Yazar Hakkında

Susanna Tamaro İtalyan kent soylu bir ailenin kızı. Zor bir çocukluk dönemi geçiren Tamaro 25 yaşındayken ölümcül bir hastalık geçirir ve 27 yaşında yazmaya başlar.

Her başarıya ulaşmış yazarın yaşamış olduklarını o da yaşar.İlk denemelerinde başarısız olur ama bunlara aldırmadan yoluna devam eden Tamaro “Tek Bir Ses İçin” adlı kitabıyla büyük ses getirir. ”Yüreğinin Götürdüğü Yere Git” adlı bu eser de ona daha büyük bir ün kazandırır.


Mektuplar

Bu mektupları okurken bir kadının yanlışları ile doğruları ile yaşamını göreceksiniz. Zincir halkaları gibi çakışan ve birbirlerinden etkilenen yaşamları… Engellenmiş bir çocukluğu… Düşünen etrafındaki her şeyi analiz ederek hayatın anlamını arayan bir kadını… Çevrenin sınırladığı bir kalıba girmek istemeyen ama bir türlü bunu başaramayan bir kişiliği... Suçluluk duygusuyla, özgüven eksikliği nedeniyle kullanılmış olduğunu düşünen sindirilmiş bir anneyi… Kırılgan, duyarlı, alçak gönüllü, bir büyük anneyi... Çocuk, genç kız, kadın, anne, büyükanne… Bu evrimi bir bütün olarak örme şansınız olacak bu kitabı okurken.

Büyükannenin bu mektupları yazmaktaki amacı; tüm yaşamı boyunca edinmiş olduğu tecrübelerini, torununa yol göstermesi için sunmak. Kendisinin toplumun belirlediği kalıba girerek nasıl mutsuz bir yaşam sürdüğünü nasıl hatalar yaptığını anlatıyor mektularında.

Mutlu olmanın iki anahtarını sunuyor: Çevrenin kendisini yönetmesine izin vermemek ve yaşamını kendini mutlu hissedecek şekilde kendi yönetiminde tutmak. Doğruyu ve yanlışı ayırt etmek için “yüreğinin sesini dinle “ diyor büyükanne.

Çevre konusunda torununu tekrar uyarıyor, bu kez kızını örnek vererek. Çevrenin sınırlarını aşmak isteyen ama temelinde yine toplumun değerlerini barındıran kızın davranışlarını anlatıyor ve torunun dikkatini bu ince çizgiye çekiyor. Kızının çevrenin değerlerinden kaçışının, onlara karşı isyanının ve onları çiğnemek için duyduğu arzunun temelindeki çevre kompleksini göstermeye çalışıyor. Kızının çevrenin değerlerinden kurtuldum zannederken aslında çevreye ne kadar bağımlı hareket ettiği gerçeğini anlamasını istiyor torununun.

Kızının ve kendi yaşamından örnekler vererek topluma bağımlılığın farklı şekillerini gösteriyor büyükanne mektuplarında ve bu tuzaklara dikkatini çekiyor torununun. İçindeki sesin bunlardan arındırılması gerekliliğinin altını çiziyor bir anlamda, yüreğinin sesini, bunlardan ayırt etmesi mesajını veriyor.


Anlatım Bakımından

Kitap çok sade, yalın bir anlatıma sahip. Herkesin okuyup kolayca anlayabileceği türden. Her zaman söylediğim gibi, basit kelimelerle güzel cümleler…

Sonuç

Yürek hep doğru söyler mi? Bu sorunun cevabı gizlenmiş bu kitapta. Büyükannenin mesajlarında gizlenmiş.

Büyükannenin sessizce fısıldadığı gibi… Eğer bizi sınırlandıran, toplumun etkisiyle oluşan içimizden yükselen seslerle, yüreğimizin ta derinliklerinden gelen sesi ayırt edebilirsek “evet” sorunun cevabı.

Antoloji.Com(alıntı)

Bana kalırsa,kitap oldukça etkileyici ve okunmaya değer.Hoşuma giden küçük bölümleri paylaşmak istiyorum:

Spoiler:

[RoMe]

hoş, özellikle spoiler kısmı, gerçekten etkileyici. Teşekkürler.

[MetatroN]

İlgilendiğin için,ben teşekkür ederim.

[scoutcrawler]

Bu kitabı hep okumak istedim her gittiğimde de bir fantastik kitap alıp geldim yuh olsun bana

[kralgoku]

bu itabı kesin bulup okuyacam teşşekkürler tanıtım için

[FindaSoul4$ale]

Bu kitabı çok seviyorum.Bunun bir de devamı olarak, torunun oturup mektuplar yazdığı bir kitap varmış.Onu da okumak lazım.

[savage garden]

Of bu kitap harikadır ya ben çok severim :3 özellikle çatı katından çıkardığı paslanmış fırın tepsisini temizlemeye çalıştığını anlattığı bölümü hala hatırlarım :3

[mavi_61]

hataydı çok erken aldım elime bunu
çok küçüktüm adı etkiledi beni tabi bişey anlamayıp bıraktım
bi dahada gözüm kesmiyo açıkçası tekrar başlamayı
eminim çok güzeldir ama ben bişey anlamamıştım